Βουτιά στην αίσθηση

Γλιστράς μέσα της
νιώθεις να πετάς στο άγγιγμά της
αιωρείσαι, αφήνεσαι, αναζητάς και γεύεσαι.
Απλώνεις το χέρι σου
να την πιάσεις
και εκείνη σου ξεφεύγει, γλιστρά
και το χέρι σου μένει μετέωρο σαν σε κενό.
Στροβιλίζεσαι ξανά και ξανά στη γλύκα της
μεθάς από την αρμύρα της
και συνεχίζεις να γελάς στην αγκαλιά της.
Και όταν θυμώνει δεν σε νοιάζει
Την αγαπάς το ίδιο, καθώς
κοιτάς τα αγριεμένα κύματα
να ξεσπούν την οργή τους στην ακτή.
Γιατί αυτή είναι η αγαπημένη σου...
Είναι η θάλασσα, η θάλασσά σου