Βουτιά στην Αίσθηση σε pdf Χριστίνα Καραγιάννη~Εκδόσεις Διάνυσμα

Α. «Ο Κόσμος των Ανθρώπων»: 1. «Η Εποχή της Σιωπής»

Α. «Ο Κόσμος των Ανθρώπων»

1.      «Η Εποχή της Σιωπής»

Με ρίξαν πάλι

πίσω στο κελί μου

Μου πήρανε και

το Σταυρό μου

Καλύτερα…

Είχε βαρύνει πια

και δεν μπορούσα

να το σηκώνω

Είχε μουδιάσει

το στήθος μου

από το βάρος

Πληγές και αίματα

να έχω να θυμάμαι

βυθισμένος στην

ατέλειωτη σιωπή

Μια σιωπή τόσο δυνατή

που σιγεί και η ίδια

Σαν παραφωνία

πίσω από τα κάγκελα

της φυλακής

Ούτε φωνάζει, ούτε λυγά

μόνο παραμένει σιωπηλή

αναμένοντας μιαν άλλη εποχή

Την εποχή του ψιθύρου·

11/02/2017©Χριστίνα Καραγιάννη

«Όχι, δεν είναι εντάξει…!»

     «Όχι, δεν είναι εντάξει…!»

Συνηθίζουμε να διώχνουμε τους υγιείς ανθρώπους από κοντά μας. Τους διώχνουμε, ναι! Ο υγιής άνθρωπος ονειρεύεται να χτίσει κόσμους γεμάτους αγάπη. Ονειρεύεται να αγαπά και να αγαπάται, να μεθά από έρωτα για τη ζωή, για τους άλλους, για τον συνάνθρωπο, για τη ζωή που ανθίζει στη φύση, για την ευωδιά του τριαντάφυλλου, για μια στιγμή πλάι στο κύμα, για μια θέση στο πλάι ενός ανθρώπου, που θα χτίσει μαζί του… θα χτίσει λάθη, επαναλήψεις, καθημερινότητα, ακυρωμένες στιγμές και γεμάτες στιγμές, προσωρινότητα …Ονειρεύεται έναν άνθρωπο όπου θα γελάσουν μαζί, θα κλάψουν  μαζί, θα παίξουν σαν παιδιά, θα αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους και θα χτίζουν, θα χτίζουν όνειρα που θα κάνουν μαζί ή και μόνοι στις ελεύθερες σκέψεις τους. Θα ζήσει δυο ζωές σε μία και ας κάνει λάθη.

Δεν θα δεχτεί όμως ποτέ, να ζήσει μια ζωή σε ένα άδειο κέλυφος, που θα το λένε σπίτι «χωρίς επιλογές». Δεν θα δεχτεί ποτέ να ζήσει μια ζωή βουλιαγμένη στην καθημερινότητα και τη μιζέρια της ψυχής, όπου καμία σπίθα δεν θα επιβιώνει.

Ο υγιής άνθρωπος είναι αυτός που θα συζητήσει με τις ώρες παρέα με ένα μπουκάλι κρασί  για μια ιδέα, για μια στιγμή μοναδική, που είτε είναι είτε όχι, θα την έχει κάνει να είναι. Με την ίδια ζέση θα συζητήσει και για τη βρύση που χάλασε, για τα προβλήματα της καθημερινότητας, για όλα αυτά που απασχολούν ένα μαζί, σμιλεύοντας ένα σχέδιο που λέγεται Αγάπη.

Δεν θα δεχτεί όμως ποτέ να κοιτάζει με άδεια και δεμένα χέρια το χρόνο να τον προσπερνάει, ζώντας μια ζωή όπου η άποψή του δεν θα έχει σημασία. Δεν θα δεχτεί να ζήσει μια ζωή όπου δεν θα μπορεί να έχει άποψη, να κριθεί και να κρίνει, να διαφωνήσει, να μαλώσει αγαπώντας τον καβγά του, γιατί είναι μέρος του σχεδίου. Δεν θα δεχτεί να τον «μαλώνουν» για τις σκέψεις του, τη διαφορετικότητά του. Δεν αποτελεί μέρος του σχεδίου η παράδοση στα ένστικτα και οι χωρίς περιεχόμενο καβγάδες. Ένας άνθρωπος που θέλει να χτίσει το μαζί, δεν ανέχεται προσβολές, υποτιμητικά σχόλια και ένα δάχτυλο που να του λέει πως «φταίει», ως να φταίει για την ύπαρξή του.

Έναν τέτοιο άνθρωπο συνήθως τον διώχνουμε, όχι γιατί δεν αξίζει αλλά γιατί δεν τον εκτιμάμε εμείς. Προτιμάμε να έχουμε δίπλα μας, αυτούς που θα συμμορφωθούν με τους κανόνες των «πρέπει» μας, λες και είναι η ζωή ή η συμβίωση, επιτραπέζιο παιχνίδι. Προτιμάμε να έχουμε κάποιον στη ζωή μας που θα μας φτιάξει τη βρύση παρά την καρδιά. Θέλουμε γύρω μας ανθρώπους που να συμφωνούν μαζί μας, αλλιώς το θεωρούμε αντιπαράθεση, αντί για υγιή συζήτηση. Θέλουμε ανθρώπους γύρω μας απλώς για να σκοτώνουμε τη μοναξιά μας, παράλληλα όμως σκοτώνουμε και την αξιοπρέπειά μας, την αλήθεια μας. Καλύτερα που μας διώχνουν εμάς τους υγιής ανθρώπους, καλύτερα. Έτσι μας δίνουν την ευκαιρία να κρατήσουμε την αγάπη ως θησαυρό στην καρδιά μας και να πάμε παρακάτω, μέχρι να βρούμε κάποιον άνθρωπο που να θέλει να χτίσουμε μαζί. Μας δίνουν την ευκαιρία να μη συμβιβαστούμε με το είδωλό της, σε μια βολική για όλους γωνίτσα του καναπέ για όλη την υπόλοιπη ζωή μας, προσποιούμενοι τους «εντάξει».

Όχι, δεν είναι εντάξει…!

Θέλουμε να μοιραστούμε τις ζωές μας … δεν θέλουμε να τις ζήσουμε «παράλληλα» με όποιον τύχει δίπλα μας. Όχι δεν είναι εντάξει για τους υγιείς ανθρώπους και ποτέ δεν θα είναι. Γι’ αυτό τους διώχνουν και καλά κάνουν! Γιατί ο υγιής άνθρωπος δεν θέλει να ζει μισώντας τις διαφορές, αλλά αγαπώντας τις επιλογές. Θέλει να ζει μια ζωή που να τη μοιράζεται.

«Ζωή που δεν μοιράζεται είναι ζωή κλεμμένη» όπως μας τραγουδά η Ελευθερία Αρβανιτάκη…

01/02/2017@Χριστίνα Καραγιάννη

Άρθράκι δημοσιευμένο στο almaradio.fm

Το Φάλτσο της Σιωπής

Το Φάλτσο της Σιωπής

Στο άδειο κέλυφος γυρνάς
που περνάς για σπίτι
στου λογισμού τη σιωπή αντίκρυ
στέκει η στέγη η βουβή
που σαν κοιτάς κατάματα
αρχίζεις τις ρωγμές να χτίζεις
Και είναι και εκείνη η σιωπή
που σε ραντίζει μύρο και σ’ανασταίνει
Και είναι και η άλλη η σιωπή
της φτώχειας της ψυχής
που σε σκοτώνει
Και είναι και εκείνη η σιωπή
που διαπερνά της καρδιάς το αδιανόητο
Το φάλτσο της σιωπής
βρίσκεται καλά φυλαγμένο
μέσα στην κιβωτό
μα όχι κρυμμένο
Είναι μπροστά στα μάτια μας
για όποιον έχει μάτια στην καρδιά
Μας εμείς δεν μπορούμε να το δούμε
Μας έμαθαν να αγνοούμε το προφανές

25/01/2017©Χριστίνα Καραγιάννη

Στιγμές (Carpe Diem)

Στιγμές (Carpe Diem)

Η ζωή είναι μια πραγματικότητα από στιγμές. Άλλες μικρές, άλλες μεγάλες, όλες όμως αληθινές. Η ζωή είναι γεμάτη από στιγμές. Στιγμές ξαφνικές και απότομες που εισβάλλουν στην καθημερινότητά μας και είτε την ομορφαίνουν είτε την ενοχλούν. Μα είναι όλες στιγμές δικές μας…

Στιγμές που μιλάνε, στιγμές που γελάνε, στιγμές που πονάνε, στιγμές που καίνε. Στιγμές ετοιμοπαράδοτες, στιγμές που αξίζουν, που υπερασπίζουν, που αγγίζουν, που ξεχνούν, που μας διαθέτουν, που θυσιάζουν, που γεννούν. Άλλες είναι δυνατές, άλλες όμορφες, τρυφερές, μαγικές, ελεύθερες. Άλλες είναι αλλιώτικες, μεθυσμένες, ερωτικές, μυστικές. Κάποιες είναι σκυφτές, μοναχικές, λυπημένες. Άλλες προσπερνούν, άλλες επιμένουν και άλλες περιπλανώνται. Στιγμές χαραγμένες, στιγμές φυλακισμένες, στιγμές ξεχασμένες. Στιγμές που λυγίζουν, που δεν γυρίζουν, στιγμές που χλευάζουν και που ξεφτίζουν. Είναι και αυτές που μας πικραίνουν, μα είναι και οι γλυκόπικρες. Στιγμές που δωρίζουν και στιγμές που δακρύζουν. Στιγμές που μας χαλάνε και εκείνες που υπάρχουν για να μας θυμίζουν να είμαστε ο εαυτός μας. Είναι στιγμές ευτυχίας που άλλες τις γευόμαστε και άλλες προσπερνούν. Στιγμές που μισούν, που μας ζορίζουν ή μας ορίζουν, μας θυμώνουν, μας κλειδώνουν, μας ξεριζώνουν την ψυχή. Μα εμείς αντιστεκόμαστε, γιατί είναι όλες αληθινές.

Η ζωή είναι γεμάτη λουκέτα μα και κλειδαριές. Το κλειδί που ξεκλειδώνει το κάθε τι είναι η ομορφιά των στιγμών, η μοναδικότητά τους, η ιδιαιτερότητά τους. Είναι όλες αυτές που συνθέτουν το σύνολο, τη μια και μοναδική ζωή μας και αξίζουν όσο η ίδια η ζωή. Οι στιγμές γεμάτες από γεγονότα και συναισθήματα, είναι αυτές που ενώνουν το παζλ της καθημερινότητας γιατί η κάθε στιγμή αποτελείται από ανθρώπους και, όσο γεμίζουμε από στιγμές, πλουτίζουμε ο ένας από τον άλλο. Μέχρι να μη μας χωράνε! Γινόμαστε τόσο μικροί ή τόσο μεγάλοι, ώστε κάθε στιγμή να τη χωρέσουμε εμείς στην αγκαλιά μας. Γιατί τελικά τι είναι η ζωή χωρίς την αγκαλιά μας; Ένα συνοθύλευμα απροσδιόριστων και αβέβαιων επιλογών που δεν έχουν κοινό δεσμό. Ένα μάτσο στιγμές που στριμώχνονται στην ουρά για να κάνουν ταμείο. Σπρώχνονται αμήχανα και περιμένουν υπομονετικά να ταξινομηθούν. Ληστεία στην καρδιά μας κάνει η μοναξιά τους. Στέκονται ανυποχώρητες μπροστά στον μισθωτό ταμία που τις ταξινομεί με πείσμα. Απείθαρχες, ανένδοτες, ξεροκέφαλες, κουβαλούν τον σταυρό κι αναζητούν τη δικαίωση που θα τις αναστήσει. Περιμένουν να ενωθούν, να ενσαρκωθούν. Αυτή είναι η αλήθεια τους. Χωρίς την αλήθεια τους καμιά στιγμή δεν γίνεται ζωή. Μόλις έρθουν στο φως χαμογελάνε. Τότε είναι που αντιλαμβάνονται την ομορφιά της ζωής και χαίρονται. Ομολογούν χωρίς φόβο και χωρίς πάθος την ελευθερία τους από την αλυσοδεμένη σκιά τους. Γίνονται ένα με τον κόσμο!

Τελικά, έτσι είναι η ζωή! Κυκλοθυμική. Μια γελάει και μια κλαίει. Ο μόνος τρόπος να την αγαπήσουμε και ν' αδράξουμε, την κάθε στιγμή της, είναι να μην μπλεχτούμε στα δίχτυα της, στην κυκλοθυμία της. Carpe Diem …

©Χριστίνα Καραγιάννη, 19/12/2016

Άρθρο δημοσιευμένο στο almaradio.fm

ΤΟ FACEBOOK ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ

Το Facebook και εμείς

Το Facebook εισέβαλε στη ζωή μας τα τελευταία χρόνια διαμορφώνοντάς την με ποικίλους τρόπους. Το ζήτημα που προκύπτει είναι αν το χώρο του facebook έχουμε τη δυνατότητα να τον διαμορφώσουμε και εμείς με τη σειρά μας, ή αν συνδιαμορφωνόμαστε τουλάχιστον. Το πώς εισέβαλε στη ζωή μας είναι λίγο πολύ γνωστό. Ξεκίνησε ως χώρος ανταλλαγής απόψεων και σημειώσεων στις φοιτητουπόλεις και ως τέτοιο λαμβάνει θετικό πρόσημο, όσον αφορά στη συνεισφορά του. Συνεχίζει να χρησιμοποιείται από τους φοιτητές αλλά πλέον η συγκεκριμένη χρήση έχει περιοριστεί. Ο λόγος είναι ότι έχει αυτονομηθεί ως πεδίο δράσης και έχει πλέον πλείστες άλλες λειτουργίες. Ενδεικτικά αναφέρω, τη λειτουργία του ως χώρο για προώθηση προϊόντων, μαρκετινγκ και διαφήμιση, σημείο συνάντησης συλλόγων και συλλογικοτήτων, χώρος γνωριμιών και ούτω καθεξής. Ο κατάλογος είναι πλέον τεράστιος. 

Άδειοι Ασκοί

Άδειοι Ασκοί
Στα κρυφά μονοπάτια του μυαλού
από ποιούς παραδείσους ξεφεύγεις
ποιοι καημοί σε οδηγούν
να μιλάς στον εαυτό σου
σαν ξένο
και οι οδηγοί της ελπίδας τυφλοί
σε αναμένουν να ζήσεις ξανά
όραμά σου συχνά η ζωή
μα ποτέ δεν θα μάθεις γιατί
το ξεχνάς σαν κοιτάς
από εκεί που σου μάθαν
οι άδειοι ασκοί
©Χριστίνα Καραγιάννη
26/09/2016