«Αόρατα Δεσμά»

Αόρατα δεσμά
εκεί στο νήμα της θαλάσσης
μας σφίγγουν μας κρατούν γερά
Στ’ ανθάκι του γκρεμού
ένα νεύμα αρκεί
Στη γαλαζοαίματη ύπαρξη
το χάδι του ήλιου
Στο χνώτο του ανέμου
μια αγκαλιά
Μια κλίση στην καμπύλη
του ορίζοντα συννεφιάζει την πλάση
Η ενότητα πολλαπλασιάζεται με το άπειρο
που τόσο την αγαπάει 
Τόση άμμος…
περιτριγυρισμένη από το όνειρο
και εγώ πουθενά
Δεμένες αναμνήσεις
πλασμένες από του χρόνου
τη στάχτη
Μνήμες από το μέλλον
που λαχταρούν παρελθόν να γεν(ν)ούν
Αόρατα δεσμά
Ενός τόπου χαρακιές
Αυλακωμένες συνειδήσεις
φόντου γκρίζου
παλλόμενη λιακάδα αοράτων
όπως εγώ
και ορατών
όπως το νήμα της ζωής
Αρκεί να βλέπεις…

©Χριστίνα Καραγιάννη ~ 26/02/2015