Στιγμές (Carpe Diem)
Η
ζωή είναι μια πραγματικότητα από στιγμές. Άλλες μικρές, άλλες μεγάλες, όλες
όμως αληθινές. Η ζωή είναι γεμάτη από στιγμές. Στιγμές ξαφνικές και απότομες
που εισβάλλουν στην καθημερινότητά μας και είτε την ομορφαίνουν είτε την
ενοχλούν. Μα είναι όλες στιγμές δικές μας…
Στιγμές
που μιλάνε, στιγμές που γελάνε, στιγμές που πονάνε, στιγμές που καίνε. Στιγμές
ετοιμοπαράδοτες, στιγμές που αξίζουν, που υπερασπίζουν, που αγγίζουν, που
ξεχνούν, που μας διαθέτουν, που θυσιάζουν, που γεννούν. Άλλες είναι δυνατές,
άλλες όμορφες, τρυφερές, μαγικές, ελεύθερες. Άλλες είναι αλλιώτικες,
μεθυσμένες, ερωτικές, μυστικές. Κάποιες είναι σκυφτές, μοναχικές, λυπημένες.
Άλλες προσπερνούν, άλλες επιμένουν και άλλες περιπλανώνται. Στιγμές χαραγμένες,
στιγμές φυλακισμένες, στιγμές ξεχασμένες. Στιγμές που λυγίζουν, που δεν
γυρίζουν, στιγμές που χλευάζουν και που ξεφτίζουν. Είναι και αυτές που μας
πικραίνουν, μα είναι και οι γλυκόπικρες. Στιγμές που δωρίζουν και στιγμές που
δακρύζουν. Στιγμές που μας χαλάνε και εκείνες που υπάρχουν για να μας θυμίζουν
να είμαστε ο εαυτός μας. Είναι στιγμές ευτυχίας που άλλες τις γευόμαστε και
άλλες προσπερνούν. Στιγμές που μισούν, που μας ζορίζουν ή μας ορίζουν, μας
θυμώνουν, μας κλειδώνουν, μας ξεριζώνουν την ψυχή. Μα εμείς αντιστεκόμαστε,
γιατί είναι όλες αληθινές.
Η
ζωή είναι γεμάτη λουκέτα μα και κλειδαριές. Το κλειδί που ξεκλειδώνει το κάθε
τι είναι η ομορφιά των στιγμών, η μοναδικότητά τους, η ιδιαιτερότητά τους.
Είναι όλες αυτές που συνθέτουν το σύνολο, τη μια και μοναδική ζωή μας και
αξίζουν όσο η ίδια η ζωή. Οι στιγμές γεμάτες από γεγονότα και συναισθήματα,
είναι αυτές που ενώνουν το παζλ της καθημερινότητας γιατί η κάθε στιγμή
αποτελείται από ανθρώπους και, όσο γεμίζουμε από στιγμές, πλουτίζουμε ο ένας
από τον άλλο. Μέχρι να μη μας χωράνε! Γινόμαστε τόσο μικροί ή τόσο μεγάλοι,
ώστε κάθε στιγμή να τη χωρέσουμε εμείς στην αγκαλιά μας. Γιατί τελικά τι είναι
η ζωή χωρίς την αγκαλιά μας; Ένα συνοθύλευμα απροσδιόριστων και αβέβαιων
επιλογών που δεν έχουν κοινό δεσμό. Ένα μάτσο στιγμές που στριμώχνονται στην
ουρά για να κάνουν ταμείο. Σπρώχνονται αμήχανα και περιμένουν υπομονετικά να
ταξινομηθούν. Ληστεία στην καρδιά μας κάνει η μοναξιά τους. Στέκονται
ανυποχώρητες μπροστά στον μισθωτό ταμία που τις ταξινομεί με πείσμα.
Απείθαρχες, ανένδοτες, ξεροκέφαλες, κουβαλούν τον σταυρό κι αναζητούν τη
δικαίωση που θα τις αναστήσει. Περιμένουν να ενωθούν, να ενσαρκωθούν. Αυτή
είναι η αλήθεια τους. Χωρίς την αλήθεια τους καμιά στιγμή δεν γίνεται ζωή.
Μόλις έρθουν στο φως χαμογελάνε. Τότε είναι που αντιλαμβάνονται την ομορφιά της
ζωής και χαίρονται. Ομολογούν χωρίς φόβο και χωρίς πάθος την ελευθερία τους από
την αλυσοδεμένη σκιά τους. Γίνονται ένα με τον κόσμο!
Τελικά,
έτσι είναι η ζωή! Κυκλοθυμική. Μια γελάει και μια κλαίει. Ο μόνος τρόπος να την
αγαπήσουμε και ν' αδράξουμε, την κάθε στιγμή της, είναι να μην μπλεχτούμε στα
δίχτυα της, στην κυκλοθυμία της. Carpe Diem …
©Χριστίνα
Καραγιάννη, 19/12/2016
