«Όχι, δεν είναι εντάξει…!»
Συνηθίζουμε να διώχνουμε τους υγιείς ανθρώπους από κοντά
μας. Τους διώχνουμε, ναι! Ο υγιής άνθρωπος ονειρεύεται να χτίσει κόσμους
γεμάτους αγάπη. Ονειρεύεται να αγαπά και να αγαπάται, να μεθά από έρωτα για τη
ζωή, για τους άλλους, για τον συνάνθρωπο, για τη ζωή που ανθίζει στη φύση, για
την ευωδιά του τριαντάφυλλου, για μια στιγμή πλάι στο κύμα, για μια θέση στο
πλάι ενός ανθρώπου, που θα χτίσει μαζί του… θα χτίσει λάθη, επαναλήψεις,
καθημερινότητα, ακυρωμένες στιγμές και γεμάτες στιγμές, προσωρινότητα …Ονειρεύεται
έναν άνθρωπο όπου θα γελάσουν μαζί, θα κλάψουν
μαζί, θα παίξουν σαν παιδιά, θα αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους και θα
χτίζουν, θα χτίζουν όνειρα που θα κάνουν μαζί ή και μόνοι στις ελεύθερες
σκέψεις τους. Θα ζήσει δυο ζωές σε μία και ας κάνει λάθη.
Δεν θα δεχτεί όμως ποτέ, να ζήσει μια ζωή σε ένα άδειο
κέλυφος, που θα το λένε σπίτι «χωρίς επιλογές». Δεν θα δεχτεί ποτέ να ζήσει μια
ζωή βουλιαγμένη στην καθημερινότητα και τη μιζέρια της ψυχής, όπου καμία σπίθα
δεν θα επιβιώνει.
Ο υγιής άνθρωπος είναι αυτός που θα συζητήσει με τις ώρες
παρέα με ένα μπουκάλι κρασί για μια
ιδέα, για μια στιγμή μοναδική, που είτε είναι είτε όχι, θα την έχει κάνει να
είναι. Με την ίδια ζέση θα συζητήσει και για τη βρύση που χάλασε, για τα
προβλήματα της καθημερινότητας, για όλα αυτά που απασχολούν ένα μαζί,
σμιλεύοντας ένα σχέδιο που λέγεται Αγάπη.
Δεν θα δεχτεί όμως ποτέ να κοιτάζει με άδεια και δεμένα
χέρια το χρόνο να τον προσπερνάει, ζώντας μια ζωή όπου η άποψή του δεν θα έχει
σημασία. Δεν θα δεχτεί να ζήσει μια ζωή όπου δεν θα μπορεί να έχει άποψη, να
κριθεί και να κρίνει, να διαφωνήσει, να μαλώσει αγαπώντας τον καβγά του, γιατί
είναι μέρος του σχεδίου. Δεν θα δεχτεί να τον «μαλώνουν» για τις σκέψεις του,
τη διαφορετικότητά του. Δεν αποτελεί μέρος του σχεδίου η παράδοση στα ένστικτα
και οι χωρίς περιεχόμενο καβγάδες. Ένας άνθρωπος που θέλει να χτίσει το μαζί,
δεν ανέχεται προσβολές, υποτιμητικά σχόλια και ένα δάχτυλο που να του λέει πως
«φταίει», ως να φταίει για την ύπαρξή του.
Έναν τέτοιο άνθρωπο συνήθως τον διώχνουμε, όχι γιατί δεν
αξίζει αλλά γιατί δεν τον εκτιμάμε εμείς. Προτιμάμε να έχουμε δίπλα μας, αυτούς
που θα συμμορφωθούν με τους κανόνες των «πρέπει» μας, λες και είναι η ζωή ή η
συμβίωση, επιτραπέζιο παιχνίδι. Προτιμάμε να έχουμε κάποιον στη ζωή μας που θα μας
φτιάξει τη βρύση παρά την καρδιά. Θέλουμε γύρω μας ανθρώπους που να συμφωνούν
μαζί μας, αλλιώς το θεωρούμε αντιπαράθεση, αντί για υγιή συζήτηση. Θέλουμε
ανθρώπους γύρω μας απλώς για να σκοτώνουμε τη μοναξιά μας, παράλληλα όμως
σκοτώνουμε και την αξιοπρέπειά μας, την αλήθεια μας. Καλύτερα που μας διώχνουν
εμάς τους υγιής ανθρώπους, καλύτερα. Έτσι μας δίνουν την ευκαιρία να κρατήσουμε
την αγάπη ως θησαυρό στην καρδιά μας και να πάμε παρακάτω, μέχρι να βρούμε
κάποιον άνθρωπο που να θέλει να χτίσουμε μαζί. Μας δίνουν την ευκαιρία να μη
συμβιβαστούμε με το είδωλό της, σε μια βολική για όλους γωνίτσα του καναπέ για
όλη την υπόλοιπη ζωή μας, προσποιούμενοι τους «εντάξει».
Όχι, δεν είναι
εντάξει…!
Θέλουμε να μοιραστούμε τις ζωές μας … δεν θέλουμε να τις
ζήσουμε «παράλληλα» με όποιον τύχει δίπλα μας. Όχι δεν είναι εντάξει για τους
υγιείς ανθρώπους και ποτέ δεν θα είναι. Γι’ αυτό τους διώχνουν και καλά κάνουν!
Γιατί ο υγιής άνθρωπος δεν θέλει να ζει μισώντας τις διαφορές, αλλά αγαπώντας
τις επιλογές. Θέλει να ζει μια ζωή που να τη μοιράζεται.
01/02/2017@Χριστίνα Καραγιάννη
